De RR en de podcast

Podcasts... al wel mee te maken gehad, maar nog nooit iets mee gedaan. Kan ik eindelijk m'n I-pod die ik een paar jaar geleden cadeau kreeg weer eens uit het stof gaan halen. Best leuk, zo'n I-pod, en omdat ik drie uur per dag doorbreng in het openbaar vervoer zou je toch denken dat ik daar veel plezier aan kan beleven. Maar het punt is dat ik overspoeld wordt door kranten, tijdschriften en nieuwe boeken, zodat ik vaak helemaal niet meer toekom aan het beluisteren van m'n I-pod. En muziek kun je nog wel beluisteren tijdens het lezen van de krant, maar het beluisteren van een radio-uitzending of een audiotour van het Rijksmuseum kan ik alleen als ik verder niets aan het doen ben.

Ook leuk: ik probeer op een 'vaste PC' een I-pod van Radio 1 te beluisteren, maar ondanks dat het volume op de peecee open lijkt te staan, hoor ik helemaal niets! En de koptelefoon die ik bij me heb past niet in het gat, dus daar heb ik ook nix aan.

De zoektermen 'ICN' en 'podcast' in Google leverden niets op, althans niet het ICN dat wij allemaal kennen!

En meteen verder met Facebook en Hyves, een wereld waar ik me tot nu toe weinig mee bezig heb gehouden, alhoewel ik vrij regelmatig bij mijn zoektocht naar bekenden op die pagina's terecht kwam. Zoals al eerder gemeld door anderen is ook nu de ICN-pagina op Facebook lastig te vinden. Uiteindelijk vond ik 'm via Google, en dan op de website van het ICN, waar op de pagina ICN op het web alle links terug te vinden zijn. Vijftien personen blijken zich via Facebook aangesloten te hebben bij het ICN. Eigenlijk zou ik toch wel eens willen weten of zo'n pagina nu wat oplevert. Wordt deze veel bekeken? Door wie?

Commons? Come on!

Ik vind het toch wel een beetje tegenvallen wat er aan commentaar binnenkomt bij het Nationaal Archief. Neem nu eens deze foto van een Duitse soldaat, en lees dan vervolgens het geleverde commentaar op de pagina's van het Nationaal Archief op Flickr. Ik vond één commentaar dat echt een aanvulling vormt op de foto, de rest voegt werkelijk niets toe. Nog een paar voorbeelden: deze huisvrouw, een merkwaardig auto-ongeluk of dit wintergezicht in Amsterdam. Het lijkt me dat er veel geld en tijd in wordt gestoken om dit op het internet mogelijk te maken, maar ik vind de resultaten echt bedroevend.

Het commentaar bij de foto's en objecten van het Tropenmuseum op Wikimedia Commons is een stuk beter, maar ik vermoed dat veel van het commentaar van het museum zelf afkomstig is. Ik heb gekeken in de bewerkingsgeschiedenis van de verschillende artikelen, maar dat werd ik niet veel wijzer van.

Het lettertype van de opdracht is deze keer wel erg klein uitgevallen! Is dit soms een onderdeel van de opdracht? Ik heb de lettergrootte aangepast naar Extra groot, dan is de opdracht in een normaal korps zichtbaar.


Ik heb deze foto uit 2006 op Flickr gezet, met de optie dat iedereen 'm kan bekijken. We maakten deze tijdens een vakantie in Antalya toen we daar in april 2006 naar de zonsverduistering zijn gaan kijken. Tijdens een uitstapje naar de oude havenstad Phaselis reden we door het dorpje Kemer, op zoek naar een plek om een kop koffie te drinken. Turend naar het wegdek zag ik toen het Centraal Station in Amsterdam door m'n ooghoek voorbij komen, een bizarre gewaarwording. Later zijn we teruggelopen om er een kiekje van te maken. Overigens 'verzamel' ik nu kopieën van het Centraal Station. Deze in Japan is heel bekend maar ook in de Chinese stad Shenyang blijkt een overigens zeer getrouwe kopie te staan.

Dat opwaarderen naar Creative Commons doe je door op de foto te klikken, en dan in de rechter kolom onder het kopje Additional information het copyright te wijzigen. Ben benieuwd waar ik m'n foto in de toekomst terug zal vinden.

De database van het AHM is geweldig, alhoewel ook dit weer een grabbelton met plaatjes is, zonder veel toelichting daarbij. Ik trof deze foto van Job Cohen aan, bij het AHM nog steeds in functie als burgemeester. Je moet je gegevens wel bijhouden!

Misschien was het aardig geweest om als onderdeel van de opdracht een foto van de Creative Commons te gebruiken (zoals ik eigenlijk hierboven dus heb gedaan). Nu wordt alleen gevraagd te leveren, en te bekijken, en zie ik overeenkomsten met ding 3 over taggen.

Ga verder naar ding 8

De razende registrator heeft nog een aantal dingen te doen, en besloot vanochtend om eerst maar eens ding 8 op te pakken, en dan achteruit te werken...


De afbeelingen in de diavoorstelling hiernaast zijn van Tixall gatehouse, vlakbij Stafford, boven Birmingham gelegen, en eigendom van de Landmark Trust. We hebben dringend behoefte aan een korte vakantie, en hebben daarom dit fraaie poortgebouw zonder landhuis geboekt voor begin mei.

Het probleem dat ik met twitter heb is heel eenvoudig: sinds ik van mijn eerste mobiele telefoon op m'n tweede overstapte (inmiddels al weer overgestapt op m'n derde) kan ik niet meer SMS'en. Dan wordt twitteren, vanachter je computer, wel heel erg 1.0. Één van de charmes van twitter is toch wel dat vanaf elke denkbare plek een bericht kan worden verstuurd!

Kijk, dat is nog eens leuk! Met de zoekmachine zoek ik naar 'lente', en verrek: het eerste kievitsei blijkt zojuist te zijn gevonden bij Leeuwarden!

De feestvreugde was echter maar van korte duur: met het volgende bericht dat ik aanklikte, bracht ik in één keer een stuk of 28 Trojaanse paarden binnen het ICN, waarmee de systeembeheer nu, na een uur achter de pc, nog steeds zoet is. Mijn eerste enthousiasme voor Twitter is dus al weer wat getemperd...

Pfoeh, dat valt niet mee. Ik stuurde MJK een tweet (@mjk de lente lijkt te zijn begonnen in Amsterdam...), vervolgens kon ik de verstuurde tweet niet terugvinden. Het lijkt me eenvoudiger om een eigen account aan te maken, want in het verzamelaccount 23dingen raak je volgens mij snel de weg kwijt.

Ding 6½ : begraven 2.0

De razende registrator meldt zich weer, na een tijdje afwezig te zijn geweest in verband met het overlijden van m'n moeder. En voor ik me weer op de nieuwe dingen ga storten, hierbij nog een kort verslagje over ding 6½, want ook ná de dood is er nog leven via e-mail en op het internet!

Op de dag van het overlijden van m'n moeder nam ik plaats achter haar computer. Nu moet ik nog even uitleggen dat ze bijzonder bij de tijd was: internet, e-mail, skypen, ze was er allemaal zeer bedreven in. Niet voor niets werd ze door velen herinnerd als de helpdesk. Had je een probleem met je computer, dan had ze dat binnen no-time opgelost.

Het kostte me een kwartier om de computer aan de praat te krijgen, want de beide muizen (!) en de twee printers bleken aan een andere stekkerdoos te zijn verbonden en het duurde even voordat ik daar achter was. Het eerste programma waar ik langsklikte was - hoe kan het ook anders - Familytree, met daarin een wijd vertakte stamboom. Braaf vulde ik haar overlijdensdatum in.

Steunbetuigingen in verband met haar ziekte bleken nog steeds via de e-mail binnen te komen, en ook notificaties, nieuwsberichten (NRC, Volkskrant), aanbiedingen, facturen voor skype en anti-virusprogramma's, etcetera. Waar begin je? Het kostte me elke dag toch wel een goed uur om al die automatische berichten stop te zetten, de mailtjes te beantwoorden en te archiveren, en op te ruimen. De virtuele bijzetting was dus al direct van start gegaan, vér voor de begrafenis zelf.

Een zoektocht naar een recent adressenbestand leverde niets op, zodat we terug moesten vallen op een verouderd bestand en daardoor, bleek later in de week, een aantal mensen in eerste instantie zijn vergeten. Waar dat meeste recente bestand is gebleven?

De uitvaartondernemer heeft een pagina op de website persoonlijk requiem een pagina aangemaakt waarop je kunt inloggen met een toegangscode die wordt vermeld in de overlijdensadvertentie in de krant en op een apart kaartje bij de rouwkaart. Inmiddels hebben we 43 reacties mogen ontvangen, onder meer met oude foto's waarop m'n ouders voorkomen, en nog dagelijks komen er enkele bij. De leukste reactie was zonder meer die over een sloot in Friesland die de meren It Fliet en Sipkemar met elkaar verbindt.
Grotere kaart weergeven Mijn moeder blijkt de eerste te zijn geweest die met een 16kwadraat door dit uiterst smalle slootje wist te laveren. Sindsdien is deze sloot officiëus naar haar vernoemd: Jacqueline-slootje.

Al met al dus, ondanks alle verdriet, een leerzame week! En nu weer verder, op naar de toekomst.

Mijn eigen Annie M.G.

Toen de serie over Annie M.G. Schmidt begon konden we niet bevroedden dat er nog een persoonlijk tintje aan vast zou komen te zitten. Het wordt (wederom) een persoonlijk verhaal, maar het moet eruit en het fijne is dat ik in ieder geval twaalf keer minder een lang verhaal hoef te houden.

M'n moeder (68) is sinds begin januari dit jaar wat ziek. Weinig eetlust, in de avond verhoging, je maakt je er niet meteen zorgen over maar als het aanhoudt natuurlijk wel. Huisarts, kuurtje, klachten duren voort, onderzoek, doorverwijzing naar het ziekenhuis, meer onderzoek, het bekende verhaal. Sinds donderdagavond weten we dat het leverkanker is. Het bericht sloeg in als een bom, en sindsdien staat de wereld voor ons op z'n kop. En eigenlijk weten we nu nog niks, want er moet nog aanvullend onderzoek plaats vinden om te zien of er uitzaaiingen in de botten of longen aanwezig zijn. Dan wordt ook duidelijk of er een behandeling mogelijk is, of niet.

Gisteren op bezoek geweest. Vreemd om je moeder ziek te zien - haar gelaat had een bruinige tint gekregen van de geelzucht - en dan toch nog door het huis te zien stappen en een cake aan te snijden. Toen ik grapte dat ze nu zeker niet dement zal gaan worden ('t zit in de familie) kwam ze niet meer bij - figuurlijk dan. Ze zit nog vol plannen, en de tijd zal leren of dat allemaal nog gaat lukken. Ondertussen werkt ze hard om allerlei zaken overgedragen te krijgen. Mijn vader (75) zal nu toch ook moeten leren omgaan met internet en email. Tot voor kort had hij nog nooit een computer aangeraakt. Die zien we dus binnenkort ook op Flickr.

Gisteravond dan de laatste aflevering van Annie M.G., waarin het zelfgekozen einde van de schrijfster breed werd uitgemeten. Twee weken geleden ging de hele uitzending over het einde van haar man, en gisteren dan vijftig minuten aftellen naar het einde van Annie. Toch vond ik het een aangrijpende episode, en onbewust gleden mijn gedachten naar de (nabije) toekomst. Indien we nog voldoende tijd hebben om afscheid te nemen, en dat afscheid is zonder heel veel pijn, dan heb ik daar vrede mee. Donderdag as. weten we meer.

Flickr en The Landmark Trust

Foto's delen via Flickr... dat stond al langer op m'n verlanglijstje, dus dit ding kwam op een goed moment. We hebben vrij recent twee vakanties doorgebracht in Engeland in een huis van de Landmark trust (waarover hieronder meer) en ik had via google al gezien dat er een groep is die foto's van het verblijf in een landmark via Flickr met elkaar deelt.

De Landmark Trust is vergelijkbaar met Vereniging Hendrick de Keyser in Nederland. De Trust koopt of krijgt in beheer huizen (en dat laatste is een heel ruim begrip), restaureert deze en verhuurt deze vervolgens voor korte of langere vakanties. En wie huizen zegt in Engeland, weet waar ik het over heb. Het bezit van de Trust bestaat uit een paar landhuizen, maar ook torens, follies waaronder een enorme ananas (kastelengek heeft er eens gelogeerd...) en een gotische tempel middenin het landschapspark van Stowe, enfin: het een nog mooier dan het andere, en wie niet genoeg aan Engeland heeft kan ook nog terecht in onder meer Italië in de Villa Saraceno van Andrea Palladio. Een verblijf in zo'n Landmark stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, en zo gingen we in mei 2008 een weekje naar The Old Parsonage in het idyllische dorpje Iffley. Een achtertuin zo lang als de straat waaraan wij wonen, en gelegen aan de Thames die daar overigens nog Isis heet. In een half uurtje liep je langs de rivier naar Oxford. Juli vorig jaar hebben we een midweek doorgebracht in Obriss Farm, gelegen niet ver van Chartwell (het woonhuis van Churchill). Afgelegen, alleen met een auto te bereiken over een lange, onverharde weg, schapen om het huis, een huis met een lange geschiedenis.
Ik ga hier dus nog even schaamteloos reclame maken: wie nog eens overweegt naar Engeland te gaan raad ik aan zonder meer aan om eens een kijkje te nemen op de website van de Landmark Trust. Het aanbod is overweldigend, en wie dat wil mag mijn exemplaar van de gids lenen waarin alle landmarks zijn beschreven en afgebeeld. Sinds enige tijd kun je ook via internet boeken, dat scheelt een hoop telefoontjes en ander ongemak. Wij houden ons steeds bezig mét erfgoed, maar hier heb je de mogelijkheid om te overnachten ín erfgoed, en door een verblijf dat erfgoed ook helemaal te ondergaan!

Ik ben afgedwaald van het onderwerp, en wil nog verder gaan met ding 5, maar toch wil ik dit nog even kwijt: wie zijn of haar foto's van verre oorden wil delen via internet kan dit ook doen via Panoramio. Het voordeel aan deze site is dat je de foto's kunt koppelen aan Google Earth. Vrijwel alle foto's die ik heb toegevoegd zijn dus ook zichtbaar wanneer je Google Earth gebruikt, en zo zijn al heel wat vakanties inmiddels 'verwerkt'.

Pasta & ijs

In mijn woonplaats Weesp valt op zondag maar bar weinig te beleven, zeker vergeleken met Amsterdam waar ik vijftien jaar met veel plezier heb gewoond en waar we nu al vijf jaar geleden zijn vertrokken. Ja, hier in Weesp heb je het gemeentemuseum, gesitueerd in het fraaie achttiende eeuwse stadhuis. Het is geopend op zondag, en binnen tref je een fraaie verzameling Weesper porselein, reclamemateriaal van de Van Houten cacaofabriek, schilderijen van de zeventiende eeuwse Weesper schilderij Gijsbrecht Sybilla, en dat was het wel zo'n beetje. Niet een museum waar je elk weekend een kijkje gaat nemen. Weesp is daarentegen wel gezegend met ijssalon Nelis, en die is als enige winkel wél geopend op zondag. Het is er dan ook vrijwel altijd een drukte van belang, en zeker op zondag, en helemaal als de temperatuur stijgt boven de twintig graden. Dan begint de rij al buiten op straat, en duurt het even voor je aan de beurt bent. De keuze is groot, en mijn favorieten zijn de smaken citroen en rode guave. Met zo'n ijssalon om de hoek vraag je je natuurlijk af: wat je nu met een ijsmachine moet beginnen?



Wanneer je het filmpje bekijkt zie je dat het apparaat bezig is het chocoladeijs te kneden terwijl de ijskoude schijf, die onderin de bak zit, bezig is het ijs van de juiste temperatuur te voorzien. Eerlijk gezegd leek het toen nog op een ondefinieerbare substantie, dat ik associeerde met dierlijke uitwerpselen. Bij het bereiden werd ik overigens terzijde gestaan door een assistent met spatel (vier jaar). Eigenlijk is het voornamelijk de kick dat je het zelf maakt, en of het nu écht veel lekkerder is, mwah, het smaakte beslist niet slecht. Door het veel te doen zal de kwaliteit wel beter worden, en bovenal: je ziet tenminste wat je eet. En wie dacht dat er in schepijs zeewier wordt verwerkt, heeft het mis: slagroom, volle melk, eieren, suiker en nog veel meer door dokter Frank verboden ingrediënten!

Pasta maken met een pastamachine doe ik al sinds 1993, toen ik een half jaar in Padua woonde in het kader van het Erasmus uitwisselingsprogramma. Het is o zo simpel: pastameel met twee eitjes kneden tot een mooie klomp deeg, in plakjes snijden en uitrollen, en vervolgens door de pastamachine halen en in de pan d'ermee. Kooktijd twintig minuten, maar wát een verschil met die fabriekspasta die je in de supermarkt koopt. Natuurlijk, zo'n apparaatje kost wat geld, maar de kostprijs van het meel en de eieren is vrijwel gelijk aan de pasta die je koopt bij je supermarkt, maar het smaakt wel tien keer zo lekker!

Tagging, chocoladeijs, Art Nouveau, integratie en nog véél meer...

Zaterdag gehele dag ziek geweest, maar nu (zondagochtend) weer geheel opgeknapt. Bijkomen achter het computerscherm terwijl de rest van de familie naar het zwembad is. Wat is dat taggen een ontspannende bezigheid! Ik had eerder deze week al een virtueel bezoekje gebracht aan het Brooklyn Museum of Art (ook bezocht - in maart 1998 maar minder goede herinneringen dan PI), ingelogd in Tag! You're it! en meteen de smaak te pakken gekregen. Nu kan ik me voorstellen dat een van mijn collega's roept: 'Wat is dáár nu ontspannen aan?' Het zal wel te maken hebben met mijn functie als (razende) registrator: in ons eigen Collectie Informatie Systeem (CIS) mag ik namelijk dagelijks trefwoorden toevoegen, maar dan uit een vastgestelde lijst termen en volgens een strikt patroon. Bij Tag! You're it! gaan alle remmen los en kun je ongehinderd door enige kennis trefwoorden toevoegen. En zo kom je objecten uit de collectie tegen waarvan je het bestaan niet bevroedde, zoals een Rood-blauwe stoel van Gerrit Rietveld, eerder in bezit van J.J.P. Oud - Arjen was me overigens voor met taggen van dit object.

Zou dit wat zijn voor de collectie van het ICN? Ik denk het wel. Zoals ik hierboven al schreef zijn onze trefwoorden gethesaureerd, wat het zoeken overzichtelijk maakt en heel gestructureerd. Maar ik weet dat collega Fransje voor haar stukjes op de internetpagina graag aanhaakt bij de actualiteit, en dan zijn trefwoorden als meubel, kast of tafel wel erg ruime en tegelijkertijd niet bruikbare begrippen. Als ik zie hoe de collectie van het Brooklyn Museum wordt ontsloten door zeer verschillende gebruikers, dan levert dit een zeer bruikbaar bestand op waar iedereen welk iets van zijn of haar gading in kan vinden.

Ikweetwatditis.nl is een stuk ingewikkelder, waar je enkel een steentje kunt bijdragen als je meer over het bepaalde onderwerp weet. Waisda? lijkt me vooral leuk als spel wanneer meerdere gebruikers tegelijkertijd bezig zijn - en dan is zondagochtend bij nader inzien niet zo'n goed moment.

Het was me het weekje wel: afgelopen donderdag mocht ik als ouder mee naar het schoolzwemmen van m'n zoon. Elke week wordt een ouder meegevraagd als begeleiding van de dertig leerlingen, een vorm van crowd-control dus, en dat bleek wel nodig. Aardig om je kind dan te zien functioneren binnen zijn eigen klas. Wat me vooral opviel was dat ondanks het flinke aantal allochtonen in de klas er toch weinig 'menging' plaats vindt, althans tijdens het aan- en uitkleden zaten de jongens keurig gescheiden. Terwijl de ene groep zich zonder enige gêne ontkleedde, deed de andere groep de zwembroek óver de onderbroek aan en werd deze vervolgens gewisseld à la Mister Bean (zie hieronder). De lezer mag raden wie ik met de 'ene' en met de 'andere' bedoel. Integratie?

Diezelfde middag was ik nog in het Singer Museum te Laren voor de tentoonstelling over Art Nouveau uit het Rijksmuseum. En dan blijk je nog maar naar een fractie van de Art Nouveau collectie van het Rijks te kijken... Aanrader voor al diegenen die betrokken zijn bij het Jachthuis St. Hubertus: de dertiende eetkamerstoel staat op de tentoonstelling opgesteld. Deze bleef achter bij meubelfabriek Mutters, en werd later aangekocht door het Rijksmuseum.
Een dag later in het Gemeentemuseum Den Haag voor de tentoonstelling over Georges Vantongerloo. Te weinig toelichting bij de objecten waardoor je m.i. veel ontgaat. De tentoonstelling Photography! in het naastgelegen Fotomuseum Den Haag vond ik wél de moeite waard. Er is een ruime keuze gemaakt uit de fotocollectie van de universiteit Leiden. Bijzonder is de zaal met alle foto's van de dochter van fotograaf Hendrik Kerstens, inmiddels al op grote schaal gereproduceerd en nu eindelijk in zijn geheel te zien. Ex-collega Frans van Burkom werd er rondgeleid door samensteller Wim van Sinderen.

Tenslotte: Razenderegistrator is geen keukenprins. Toch heeft hij na lang aarzelen besloten als kerstgeschenk van het ministerie een ijsmachine uit te kiezen. Vanmiddag gaan we voor het eerst proberen chocoladeijs te maken, en vanavond eten we dan ook nog zelfgemaakte pasta... verslag(je) volgt spoedig.

Thessaloníki

Het aardige van het bijhouden van zo'n weblog is toch wel dat elke dag er diverse onderwerpen voorbij schieten die het vermelden waard zijn. Voor je het weet zit je elke dag uren achter je toetsenbordje je een ongeluk te tikken, en dan is het nog maar de vraag of íemand het wel leest. Persoonlijke ontboezemingen, gebeurtenissen, één van de 23 dingen, het ICN, ideeën... Aangezien ik de rest van de week alleen nog vrijdagochtend in Rijswijk aanwezig ben en de rest van de tijd vrij heb, zal ik ding 4 op een andere avond uitvoeren en beperk ik me nu tot een persoonlijke kwestie die mij bezig houdt (en ik probeer het kort te houden).

Als er één land is waar ik mijn hart aan heb verpand, dan is het Griekenland. Na het voltooien van de middelbare school heb ik een jaar in Athene gewoond via een uitwisselingsprogramma. Ik woonde er bij gastgezinnen, volgde een cursus Nieuwgrieks aan de universiteit, verkende de stad en dompelde mij compleet onder in de griekse cultuur. Sindsdien heb ik er nog heel wat vakanties doorgebracht, de laatste jaren natuurlijk met m'n kinderen. Onlangs was ik voor het ICN nog in Athene, waar ik een bezoek bracht aan het kort tevoren geopende Acropolismuseum. Toch heb ik er nog lang niet alles gezien. Hoog op m'n verlanglijstje staat een bezoek aan Thessaloníki (let op het accent!), en laat nu nét m'n vriendin voor haar werk in maart die kant opgaan. Nu ben ik van nature niet snel jaloers, maar in dit geval plofte ik zowat van jaloezie...

Thessaloníki, de grootste stad van Noord-Griekenland. Het schijnt er veel aangenamer te zijn dan Athene, heeft een aantal prachtige museawaaronder het archeologisch museum. Eerder toonde dit de schatten die zijn gevonden in Vergina, maar die blijken inmiddels weer teruggekeerd te zijn naar de plek waar ze zijn gevonden.

Ik kan voor mezelf zeker twintig redenen bedenken waarom ik 21-24 maart meega met m'n vriendin, maar dat betekent uiteraard dat er nog veel moet worden geregeld om dit mogelijk te maken (katten en kinderen elders onderbrengen, kort samengevat). Dus: mocht ik 21-24 maart afwezig zijn, dan is het gelukt; en lukt het niet... benader me in die periode dan uiterst omzichtig en met compassie, want dat zal ik dan zeker nodig hebben.

RR's RSS

Aan de slag gegaan met ding 3, na een bewogen week (voor wie het nog niet weet: het ICN zal opgaan in de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed per 01-01-2011 - als de minister dit goedkeurt). RSS dus, ik had het icoontje al zien staan op m'n librarythingpagina maar was daar nog niet aan toegekomen. Gek genoeg worden de RSS feeds daar aangeboden als XML en HTML, maar wanneer ik die bij Besprekingen door anderen van mijn boeken aanklik, gebeurt er niks. En dan kan ik nog een RSS feed nemen op de boeken die ik zelf toevoeg, maar ja... weinig zinvol. In Google Reader bleek ik al alle bestaande weblogs van m'n mede ICN-bloggers ingevoerd te hebben, dat was dus niet meer nodig.

Het lukte me niet om een RSS van de codart website toe te voegen, maar Google reader weigert dat. Nu stuurt codart, heel ouderwets, nog mailtjes rond met de tentoonstellingen die openen of juist over tien dagen weer sluiten, maar je klikt je een ongeluk om al die berichten naar de prullenbak te verplaatsen. Waarom lukt dit nou niet?

Ook kostte het me enige moeite om de Google Reader helemaal leeg te krijgen, aangezien ik alle ICN-weblogs tot nu toe wel heb gelezen. Als ik het goed gedaan heb krijg ik nu ook bericht van alle reacties. Ik vond het heel lastig om te zien wie wanneer waarop had gereageerd.

Ik had hier als uitsmijter nog een Der Untergang-parodie willen toevoegen, maar al die ondertitelde parodieën (met minstens vijf keer 'fuck') zijn voor Europeanen die wél Duits verstaan toch minder leuk dan die nagesynchroniseerde versie die in Nederland is gemaakt (het bedrijfsuitje) Kijk eens naar een van de videos in de rechterkolom: mijn zoontje van vier praat net als Michael Palin...

Bizarre gebeurtenis...

Het is toch té bizar voor woorden dat het moment waarop ik terugkeer van de bijeenkomst deze morgen op de Metsustraat het nieuwe logo met de naam Instituut Collectie Nederland eronder op de voordeur van de Visseringlaan 3 wordt aangebracht...

Top Gear op reis

U zult het niet geloven, maar ik ben een liefhebber van het programma Top Gear. Nee, ik was niet aanwezig bij de manifestatie in de RAI, waarbij de heren Clarkson, Hammond en May (én de zogenaamde Stig) het publiek trakteerden op een aantal indoor stunts. Op dat moment zat ik thuis veilig op de bank te kijken naar de verschillende reisspecials: Vietnam (donderdagavond) en de Verenigde Staten en de race tussen een hondenslee en een hummer naar de noordpool (beiden op vrijdagavond). Vietnam was vooral mooi, de VS bizar en de reis naar de noordpool angstaanjagend: drie dagen in een hummer, en nauwelijks vooruitkomend. Om over de temperaturen daar nog maar te zwijgen. Zie in het volgende fragment hoe de drie heren hun afgedankte auto's pimpen met opruiende teksten zoals 'I am gay', en vervolgens in Alabama bij een bezinestation bijna worden gestenigd:



En dan vanavond nog bij DWDD: premier Yves Leterme van België die denkt antwoord te geven op een vraag van een parlementariër. In werkelijkheid leest hij de tekst voor die de parlementariër vóór hem reeds oplas, zónder dat overigens door te hebben. Pas wanneer een medewerker hem hierop wijst, valt het kwartje...

Thank god - it's payday!

Een onderwerp waar binnen het ICN niet vaak over gesproken wordt: vandaag wordt ons salaris bijgeschreven. En dat mag ook wel, na de dure decembermaand en met de talloze rekeningen voor lidmaatschappen en tijdschriften die in de brievenbus vallen. Bovendien werd bij ons eind december voor het eerst een aardig bedrag van de rekening afgeschreven in verband met de nieuwe fundering die we onder ons huis in Weesp hebben moeten laten zetten... Daar zijn we al met al zo'n drie jaar mee bezig geweest: alle bewoners van het blok op één lijn krijgen, een aannemer uitkiezen, de politiek in Weesp bewerken, financiering rondkrijgen, en dan vanaf half september de werkzaamheden zelf.


Voor en achter de gevels van ons huis werden heipalen de grond in geslagen. Vervolgens werd de kruipruimte ónder het huis geheel uitgegraven, en werden de palen middels kabels met elkaar verbonden. Ons huis uit 1926 kan weer vijftig mee, en wij ziten de komende twintig jaar met een tweede hypotheek van circa € 40.000,00... Ach ja, 't is maar geld.

Ik ben eindelijk weer eens een kunsthistorisch artikel aan het schrijven. Onderwerp vormt de plattegrond van het landhuis De Trompenburg in 's-Graveland. Toen Cornelis Tromp, bouwheer van het huis, in 1691 overleed werd een boedelinventaris opgemaakt waarin kamer voor kamer werd opgesomd wat zich daar precies bevond. Je kunt dus met de inventaris in de hand een ronde maken, maar hier doet zich een probleempje voor: welke ruimte is nu precies wélke kamer? Mijn voorstel verschijnt dit voorjaar in het Jaarboekje 2009 van het Oudheidkundig genootschap Niftarlake. Het genootschap bestaat in 2012 negentig jaar, maar een website heeft het nog niet...

Ben al helemaal klaar voor web 2.1... en hierbij een probeerseltje uit de eigen collectie!
En overigens ben ik van mening dat... het ICN een eigen wiki zou moeten krijgen waarin we elkaar op de hoogte kunnen houden waar we mee bezig zijn. En dan doet iedereen natuurlijk mee, net zoals bij tijdschrijven.

En, ter afsluiting, hierbij míjn favoriete parodie op Der Untergang (ideetje voor ons volgende afdelingsuitje?):